"Αν όλο αυτό το μένος, την λύσσα, την θηριώδη αγριότητα που δείξαμε μεταξύ μας οι Έλληνες αλληλοεξοντωνόμενοι σκοτώνοντας δίχως έλεος ρακένδυτους, εξαθλιωμένους, νηστικούς συμπατριώτες - ίσως και επειδή μας φαίνονταν λιγότερο φοβεροί - το μαζεύαμε όλο αυτό το κακό και το στρέφαμε κατά των κτηνωδών, χορτάτων πάνοπλων Γερμανών τους οποίους βλέπαμε με δέος εξαιτίας της αυτοπεποίθησης που τους έδινε αυτή η ατσαλάκωτη υπεροχή τους, τότε θα είχαμε φτάσει εμείς στο Βερολίνο πιο πριν από όλους του άλλους."

Γεώργιος Λεβιθόπουλος
Καπετάν Αντιμόνιος
Δημοσιογράφος - Τυπογράφος
Εθνική Αντίσταση 1941 - 1944

"Τίποτα δεν με πλήγωσε περισσότερο από την μεταξύ μας φαγομάρα. Πήγαμε νέα παιδιά γεμάτα ορμή και δύναμη, ατσάλινα νιάτα σε διάφορες οργανώσεις αρχικά μικρές που άλλες έγιναν παραπόταμοι, άλλες μικρά ρυάκια, άλλες απειλητικοί χείμαρροι ώσπου ενώθηκαν σε έναν μεγάλο ορμητικό ποταμό που λεγόταν ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και οδηγούσε στην μεγάλη θάλασσα της λευτεριάς.

Όλοι μας χωρίς κανένας να φταίει περισσότερο ή λιγότερο, δεν ξέρω ποια κατάρα αυτού εδώ του τυρρανισμένου μα και χιλιοπροδωμένου λαού έστρεξε πάνω μας και αντίς να κοιτάμε το ποτάμι, τη θάλασσα την απέραντη και τον ορίζοντα της λευτεριάς, πιάσαμε... τις όχθες οι "από δω" κι οι "από κει". Και βγάζαμε μονάχοι μας τα μάτια μας... και το ποτάμι έγινε κόκκινο από το αίμα μας - αίμα ελληνικό κι η θάλασσα από γαλήνια απέραντη λευτεριά έγινε φουρτουνιασμένη αντάρα και μαύρη συμφορά.

Φτάσαμε να στρέψουμε τα όπλα ακόμα κι αναμεταξύ μας. Μέσα στους κόλπους της ίδιας της οργάνωσής μας. Στο τέλος του Σεπτέμβρη του '44 όταν τέθηκε θέμα να συνεχίσει κάποιος τον ένοπλο αγώνα ή όχι τώρα που έφευγε ο εχθρός πολλοί πικράθηκαν πολλοί συμμαχητές μας δοκιμάστηκαν.

Θεέ μου αν μου 'παιρνες την πιο πολύτιμη λειτουργία της ζωής, την μνήμη μπορεί και να μην σου θύμωνα, μπορεί και να σου ήμουν ευγνώμων γιατί θα 'σβηναν από μπρος μου μαζί με όλη την ζωή μου και όλα αυτά...

Ας όψεται η κατάρα του Κολοκοτρώνη που Έλληνες του σκότωσαν το ίδιο το παιδί του "να ζείτε μέσα στην σκλαβιά κι ελεύθεροι που είστε". Ας όψεται κι η κατάρα του νεκρού από την ασιτία παιδιού της κατοχής όταν τα αμπάρια των μαυραγοριτών έσκαγαν από την πραμμάτεια "Πάντα να σας λείπει ό,τι σας περισσεύει".

Ας όψεται..."

Γεώργιος Λεβιθόπουλος
"Ματωμένη ουτοπία"

ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Με μελάνι και Αίμα